Ondanks de stilaan gezegende leeftijd die ik bereikt heb –een mens zou dan stilaan toch tot de jaren van verstand gekomen moeten zijn- gebeurt het me af en toe nog, dat ik dagenlang compleet het noorden kwijt ben. Nu zal u zeggen dat zulks elk van ons wel eens overkomt, maar ik heb het hier niet over wat er gebeurt nadat je veel te veel bier gedronken hebt. Nee, bij mij gebeurt het steevast op muzikale gronden en kijk, een paar weken geleden was het weer eens van dattum. Immers, toen kruiste een mij tot dan toe volslagen onbekende, jonge Australische zangeres het pad mijner oren en zeggen dat de bliksem insloeg, heeft alles van een volwassen understatement.

Ik draai nu toch al enkele decennia lang mee in dit vak en ik kan niet anders dan toegeven dat het deze keer wel erg hard raak was. Chloe Hall, want zo heet de dame in kwestie, is een erg jonge dame die intussen tien jaar aan de weg timmert en daarbij twee ep’s en zopas dus haar tweede full CD op de wereld heeft losgelaten. Van het vorige werk had ik nooit een noot gehoord –al zal dat niet meer zolang duren- en dus was ik aan de luistersessie begonnen met in het achterhoofd een beetje een houding van “OK, here comes another one…”. Nou, dat was snel voorbij….Exact vier seconden ver in de openende titeltrack herkende ik een flard van een melodietje uit de speelgoedpiano van mijn kleindochter. Kwestie van een mens z’n aandacht te trekken, kon dat tellen. Wat volgde, was echter zoveel meer: een perfect opgebouwde song, waar achtereenvolgens een akoestische gitaar, een basdrum en een mannelijke backing vocal toegevoegd worden aan de op zich al indrukwekkende stem van Chloe. Zelden meegemaakt dat ik in nauwelijks veertig seconden volledig KO lag. Die titeltrack, dames en heren, is een geheide radiohit, als een heldere geest zich daarover wil ontfermen. Het feestje begint echter pas: letterlijk elke song op deze plaat benadert of bereikt de perfectie.

Ik ken de producer van de plaat, Greg Arnold, helemaal niet, maar vanaf nu vergeet ik de naam van die mens nooit meer, zeker weten. Overigens zat hij niet alleen in de producerstoel, hij speelt ook nog eens gitaar, piano en percussie en dat allemaal op een akelig hoog niveau. Wat Chloe doet, is in wezen folk, al zouden we het tegenwoordig singersongwriting noemen. Nochtans, ik vind dat geen van beide etiketten voldoet.  Chloe heeft een prachtige stem, beetje Suzanne Vega, beetje Natalie Merchant, beetje Maggie Holland, maar daarbij weet ze ook nog eens perfect hoe ze een song in elkaar moet draaien, ze zingt loepzuiver en vooral: ze grijpt je bij je nekvel. Neem nu I’m Still Here, waarin ze omaandacht verzoekt van diegene die ze liefheeft. Onmogelijk om niet te luisteren. Hoe ze die hopeloosheid, zelfs wanhoop, vorm geeft op een nochtans eerder luchtig melodietje…onvoorstelbaar. Ongeveer dezelfde gevoelens overheersen de ballad Dance With Me: weten dat het bijna voorbij is, maar niet willen wennen aan die idee. Prachtig….Chloe’s songs maken je, vreemd genoeg, tegelijk een beetje triest en blij tegelijk: triest, omdat de verhalen haast altijd negatief eindigen, blij, omdat je niet anders kunt dan genieten van de manier waarop ze zingt, waarop ze onder woorden brengt…

Ik besef dat ik deze keer wel heel erg ver ga in mijn loftuitingen, maar ik kan het niet helpen: dit is namelijk met voorsprong de beste plaat die ik in heel lange tijd in het genre hoorde. Wie mij een beetje kent, weet dat ik wel eens sarcastisch uit de hoek durf te komen. Ik vind dat ik daar op mijn leeftijd het recht toe heb. Veel scheelt het echter niet, of Chloe Hall slaagde er in om, mij, ongeweten, van dat trekje te laten afzien. Tegen zoveel schoonheid kan zelfs ik niet op. Onze Engelse buren mogen zich gelukkig prijzen: Chloe speelt dit najaar bijna veertig keer in de UK. Is er nergens in de Lage Landen iemand te vinden, die deze pracht de kleine plas wil laten oversteken? Jos? Bert? Paul? Luc? Please…? (Dani)